Wielcy twórcy francuskiego kina
Vive la France! (Niech żyje Francja!) to hasło przewodnie drugiego filmowego sezonu Klubu Seniora, w kinie Iluzjon Filmoteki Narodowej, odbywającego się pod patronatem Ambasady Francji. Jako, że uwielbiamy naszą seniorską publiczność, w nowym sezonie pragniemy uczynić "Klub Seniora" bardziej dostępnym dla większego grona starszych widzów. W związku z tym bilety na seanse w ramach cyklu będą mogli oni nabyć w naszym kinie za jedyne 5 zł!
Do maja 2017 w "Klubie Seniora" zaprezentujemy jeszcze kilka znakomitych filmów wybitnych francuskich twórców takich jak: Marcel Carné, Jean Renoir, François Truffaut, Jacques Tati, Henri-Georges Clouzot, Alain Resnais, René Clément oraz Jean-Luc Godard. Każde ze spotkań rozpocznie się mini–wykładem podczas, którego nasi widzowie dowiedzą się więcej o tym, jak powstawało prezentowane dzieło, jakie relacje panowały na planie między odtwórcami głównych ról a także co sprawiło, że ich twórcy na zawsze zapisali się na kartach historii kinematografii.
Projekcje odbywać się będą w Sali Stolica, początek o godzinie 11.00
Plan projekcji:
30.03
Alain Resnais
Hiroszima, moja miłość
27.04
René Clément
Zakazane zabawy
25.05
Jean-Luc Godard
Żyć własnym życiem
Opisy filmów:
Hiroszima, moja miłość
(Hiroshima, mon amour) 88 min., Francja/Japonia 1959
reż.: Alain Resnais; scen.: Marguerite Duras; zdj.: Sacha Vierny, Michio Takahashi; wyk. : Emmanuelle Riva, Eiji Okada, Stella Dassas, Pierre Barbaud, Bernard Fresson
Film wypełniają dwa równolegle prowadzone wątki dziejące się w różnych planach czasowych: pierwszy z nich rozgrywa się kilkanaście lat po zakończeniu II wojny światowej i ukazuje namiętny romans francuskiej aktorki i młodego Japończyka oprowadzającego kobietę po Hiroszimie, po miejscach upamiętniających kataklizm wybuchu jądrowego; na drugim planie, w retrospektywach, rozgrywa się dramat wielkiej, tragicznej miłości bohaterki do niemieckiego żołnierza w okresie okupacji hitlerowskiej we Francji - miłości przynoszącej hańbę i cierpienie. Na tych dwóch z pozoru odległych płaszczyznach Resnais ukazuje niszczącą siłę wojny, determinującej losy zarówno jednostek, jak i całych narodów.
Zakazane zabawy
(Les jeux interdits) 87 min., Francja 1952
reż.: René Clément; scen.: Jean Aurenche, Pierre Bost, François Boyer, René Clément; zdj.: Robert Juillard; wyk.: Brigitte Fossey, Georges Poujouly, Amédée, Laurence Badie, Lucien Hubert
Akcja filmu rozgrywa się w 1940 roku w trakcie inwazji hitlerowskiej na Francję. Podczas nalotu, wśród wielu innych ludzi, giną rodzice małej Paulette. Błąkająca się bez celu dziewczynka trafia do wioski, w której zostaje przygarnięta przez miejscową rodzinę i zaprzyjaźnia się z jej dziesięcioletnim synem Michelem. Jednak pamięć o niedawnych wydarzeniach pozostaje w świadomości Paulette, która wraz ze swoim nowym przyjacielem wymyśla zabawę w śmierć. Dzieci najpierw urządzają pogrzeb małemu pieskowi Paulette, który także zginął w nalocie, i na grobie stawiają krzyż skradziony z cmentarza. W podobny sposób chowają kreta, potem inne zwierzęta. Ich ukryte przed oczami dorosłych miejsce pochówków zaczyna się rozrastać, a z cmentarza znikają kolejne krzyże. Ta sytuacja zaczyna wywoływać niepokój i wzajemne podejrzenia mieszkańców wioski.
Chociaż w filmie nie ma wielkich scen batalistycznych, pozostaje on jednym z najbardziej wstrząsających obrazów wojny, ukazujących jej okrucieństwo i trwałe piętno, jakie pozostawia na tych, którzy jej doświadczyli. Zderzenie słodkiej twarzy Paulette z mrokiem, jaki czai się w jej duszy, wywołuje większe wrażenie, niż widok burzonych budynków. Film otrzymał Oscara, statuetkę BAFTA oraz Złotego Lwa na festiwalu w Wenecji.
Żyć własnym życiem
(Vivre sa vie: Film en douze tableaux) 82 min., Francja 1962
reż. i scen.: Jean-Luc Godard; zdj.: Raoul Coutard; wyk.: Anna Karina, André S. Labarthe, Sady Rebbot, Guylaine Schlumberger, Peter Kassovitz, Brice Parain
W dwunastu obrazach, z których każdy - jak w filmie niemym - opatrzony jest krótkim opisem streszczającym wydarzenia, Godard opowiada historię Nany S. Dziewczyna wyjechała z prowincji, na której zostawiła męża i syna, i podjęła pracę ekspedientki w sklepie z płytami. Za pośrednictwem znajomej poznaje jej sutenera i odtąd zaczyna dla niego pracować. Jest przekonana, że w każdej chwili może zrezygnować, jednak z czasem zostaje wplątana w trudną do porzucenia zależność. Godard zastosował tu manierę nazwaną przez siebie théâtre-vérité, co miało oznaczać teatralność nie tylko konstrukcji, lecz także sposobu filmowania – w długich sekwencjach przy statycznej kamerze, z wyeliminowaniem montażu, co zdaniem twórcy miało służyć pełniejszemu i bardziej obiektywnemu uchwyceniu autentyzmu. Film, jak każde dzieło Godarda, miał swych entuzjastów, ale i wielu przeciwników, został jednak oficjalnie doceniony i otrzymał Nagrodę Specjalną Jury oraz nagrodę krytyki włoskiej na festiwalu w Wenecji, a także nagrodę krytyki Niemieckiej Republiki Federalnej dla najlepszego filmu zagranicznego.
Kino Iluzjon; ul. Narbutta 50 a; 02-536 Warszawa
Kasa kina – (22) 848 33 33; iluzjon.rezerwacje@fn.org.pl
Bilety na pojedyncze seanse: 5 zł
Osoba do kontaktu:
Julia Radziszewska, tel. 22 845 50 74:; e-mail: jradziszewska@fn.org.pl
Ośrodek Studiów Wschodnich
Rosyjskie postępy w obwodzie zaporoskim. 1364. dzień wojny
Cios we wpływy Moskwy w Europie Środkowej? Sankcje USA na rosyjski sektor naftowy
Sankcje nałożone 22 października przez USA na dwa największe rosyjskie koncerny naftowe niosą istotne konsekwencje dla tych państw Europy Środkowej, które wciąż są powiązane energetycznie z Rosją. Choć od 2022 r. UE znacząco ograniczyła import tamtejszej ropy, to Słowacja i Węgry – dzięki wyłączeniom z unijnych restrykcji, mającym dać im więcej czasu na dywersyfikację – nadal pozyskują zdecydowaną większość surowca właśnie z Rosji. Pochodzący z tego kraju Łukoil posiada znaczne aktywa w regionie, w tym rafinerie w Bułgarii i Rumunii.
Szczyt USA–Azja Centralna – surowce i deklaracje
6 listopada prezydent Donald Trump przyjął w Białym Domu prezydentów pięciu państw Azji Centralnej. Był to drugi szczyt istniejącego od 2015 r. formatu C5+1 na szczeblu głów państw oraz pierwszy, do jakiego doszło w Waszyngtonie. W trakcie wydarzenia i poprzedzających je spotkań podpisano szereg umów bilateralnych oraz porozumień handlowych i inwestycyjnych dotyczących w szczególności ważnych dla gospodarki USA surowców krytycznych.